Znajdź zawartość

Star Citizen Alpha 2.0.0. Jak zacząć? Być może nie interesowałeś się grą przez długi czas. Albo jesteś tu nowy. Być może patrząc na obłożenie klawiatury w opcjach gry masz ochotę rwać włosy z głowy. Nie trzeba! Przeczytaj poniższy poradnik i rozpoczęcie przygody z udostępnionym fragmentem uniwersum Star Citizena powinno stać się znacznie łatwiejsze. Pamiętaj że to alpha tak więc baw się dobrze i nie klnij za głośno jak złapiesz disconnecta czy polegniesz na glitchu Ogólne / Tryb pieszy F12 - pokazuje okno chatu, następnie naciśnij Enter by pisać. F11 - lista znajomych (friends list). F10 - nakładka mobiGlas (Augmented Reality), przydatne bo pokazuje nicki graczy F9 - uruchamia komputer osobisty mobiGlas - zawiera menu po których można nawigować korzystając z myszy. Ważne opcje to Scheduler (terminarz) i Journal (dziennik). Lewy Alt + spacja - przełączanie do trybu kursora myszy aby można było obsługiwać menu w grze (chat, HUD) F - użyj / aktywuj. Z - położenie się (prone). Lewy Ctrl - przykucnięcie. 1 - wyjęcie pistoletu laserowego (broń FPS) - może nie działać na obszarach z zakazem użycia broni. H - użycie stimpaka (apteczka), działa tylko po odniesieniu obrażeń. J - schowanie broni. Insert - przełączanie pomiędzy trybem widoku FPP/TPP - przydatne w wielu sytuacjach (EVA, precyzyjne manewry). Działa zarówno w trybie pieszym jak i podczas kierowania statkiem. Prawy Alt + Backspace - samobójstwo - przydatne jeśli gdzieś utkniemy, zglitchujemy się, itp. /wave /greet /dance - wpisz w chacie (F12->Enter) aby postać wykonała czynność. Dodaj numer 1-5 dla wariacji. Kliknij ? w chacie by uzyskać więcej opcji. Tryb lotu Ctrl + F - opuszcza tryb lotu (opuszczenie fotela pilota/kopilota, wieżyczki, przejście do EVA, itp) V - tryb lotu - przełącza pomiędzy Cruise, Combat i Precision (różne prędkości / poziomy manewrowości) B - uruchamia nakładkę nawigacyjną - nakieruj się na punkt nawigacyjny i naciśnij środkowy klawisz myszy (MMB) by uruchomić silnik kwantowy (QT). Do szybkich podróży wewnątrz systemu (prędkość 0,2c). N - tryb lądowania. Po uruchomieniu pokazuje ikonki nad wolnymi lądowiskami. Wybierz jedno z nich wciskając Y, następnie naciśnij MMB by poprosić o zgodę na lądowanie. M - tryb auto-lądowania, powinien pomóc w posadzeniu statku jeśli jesteś blisko lądowiska. G - namierza najbliższy celownika przyjazny lub wrogi cel. C - namierza najbliższy wrogi cel. Y - przełączaj pomiędzy celami (przydatne do sprawdzania nazw graczy w statkach). Lewy Alt - naciśnij dwa razy by przełączyć się pomiędzy swobodnym rozglądaniem się a kontrolowaniem statku (przytrzymanie też powinno działać). Szybki start - porady: Po "obudzeniu się" (dołączeniu do gry) przywitaj się na chacie (F12). Udaj się na "parter" i poproś o statek korzystając z ekranów dotykowych. Jeśli któryś nie działa próbuj używania kolejnych. Jeśli po wyborze statku zobaczysz komunikat, że wszystkie lądowiska są zajęte albo poczekaj, albo udaj się EVA do innego terminala stacji (testowałam, działa). Są cztery (A do D) - każdy z 8 małymi i 2 dużymi lądowiskami. Port Olisar to obszar gdzie nie można korzystać z broni. Użyj F9 i menu Scheduler by aktywować misję (kliknij sześciokąt). Przeleć się po systemie aktywując comm linki. W miarę postępów zostaną udostępnione nowe misje. Ostrożnie przy manewrowaniu - nawet lekkie uderzenia potrafią zglitchować postać lub uszkodzić statek. Uważaj na innych pilotów. Korzystanie z wieżyczek / stanowisk ogniowych - naciśnij F by zająć stanowisko, V by zablokować cel, LAlt + spacja by nawigować po menu aby zidentyfikować cel (wieżyczki nie odróżniają wroga od sojusznika). Uwaga na bugi, disconnecty, timeouty, niemożność dołączenia do gry, losowe eksplozje, przenikanie przez ściany, podłogi, drabiny i statki. To wczesna alpha. Punkty nawigacyjne: Włącz tryb nawigacji wciskając B aby zobaczyć na HUD jaka odległość dzieli cię od celu. Nakieruj się na obiekt docelowy celownikiem i naciśnij MMB by włączyć QT. Możesz również podróżować w niesprecyzowane miejsce kierując statek w dowolnym kierunku i naciskając MMB. Przyciskaj wielokrotnie MMB by wyjść z QT. Comm arrays - trzeba przejść w EVA i w ich wnętrzu aktywować terminal. Stacja Cry-Astro - możesz tu naprawić swój statek i uzupełnić zapasy lądując w oznaczonych miejscach (w pobliżu środka struktury). Do potwierdzenia czy naprawia uszkodzone uzbrojenie i silniki, na pewno nie "włącza" ich ze stanu "zniszczony" w HUD tak więc trzeba to zrobić ręcznie. Trzeba potwierdzenia / testów. Security Post Kareah - obszar do walki FPS, znajdziesz tam m. in. broń. Covalex Shipping Hub - dostępna misja eksploracyjna Tryb działań poza pojazdami (EVA): Aby przejść w EVA należy dolecieć do punktu nawigacyjnego lub jakiejkolwiek lokalizacji w pustce (albo zeskoczyć z lądowiska w Olisar ). Gdy jesteś w takim miejscu naciśnij Ctrl-F by opuścić fotel pilota. Udaj się do włazu statku, otwórz go (F) i gotowe. W trakcie przemieszczania się w EVA korzystaj ze spacji / Ctrl / WSAD / QE do przemieszczania się góra / dół / przód / tył / strafe / obracanie się wokół osi (roll). Aby mieć lepszą widoczność możesz włączyć tryb TPP (Insert). Korzystajcie z tego wątku również jeśli uważacie, że czegoś w poradniku brakuje lub warto go poszerzyć. Jest to luźne tłumaczenie poradnika z [postu na reddicie] z paroma małymi zmianami.

Cały bałagan który zrobiliście wydzielam do osobnego wątku. Naprawdę, nowe tematy nie są na kartki, ich zakładanie nic nie kosztuje, nie ma limitu -- Ze szczerze sfrustrowanym pozdrowieniem - Neb & Wątek źródłowy: A co ze strzelaniem "missle" ?

Źródłowy materiał na stronie RSI: https://robertsspaceindustries.com/comm-link/transmission/15031-Star-Citizen-Alpha-20 PRZYSZŁOŚĆ LATANIA Od chwili wydania Arena Commander, podnieśliśmy prędkość maksymalną, zmniejszyliśmy skalę dostępności dopalaczy oraz zredukowaliśmy moc silników strumieniowych. I chociaż zmiany te miały dosyć drastyczny wpływ na grę to żadna nie była zmiana fundamentalną w rozumieniu mechaniki gry, czyli czas pokazać jak bardzo stan równowagi wpływa na system. Niemniej, za kulisami pracujemy nad głębszymi zmianami modelu lotu i jesteśmy bliscy punktu, w którym część tej pracy możemy przedstawić graczom. Tryby Latania (lub IFCS 2.0) Najnowszą funkcją są dodatkowe tryby latania: precyzyjny, bojowy (SCM) oraz rejsowy. To są profile IFCS definiujące zachowanie statku w bardzo odmiennych sytuacjach jak pozycjonowanie precyzyjne, działania zbrojne oraz rejsy dalekobieżne. Chociaż można używać tylko jednego trybu na raz, to można używać funkcji De-Coupled oraz innych wspierających prowadzenie i manewrowanie statkiem. Tryb Precyzyjny Startując rozpoczynasz lot w trybie precyzyjnym (Precision Mode). Mamy tu znacznie obniżoną prędkość maksymalną, a przyspieszenie i siła ciągu zostały przeskalowane by poprawić dokładność manewrowania w pobliżu innych obiektów. To sprawia, że starty i lądowania są o wiele łatwiejsze, ale także poprawi się manewrowanie w obrębie innych obiektów jak asteroidy, wraki oraz gdy wykonujemy podejście do tankowania w locie czy cumowanie do innych jednostek. Tryb SCM Jak już ominąłeś pobliskie przedmioty i wpłynąłeś na suchego przestwór oceanu, gdzie można dać gaz do dechy, przełącz się na tryb bojowy (SCM). Ten tryb to jedna z większych zmian w systemie kontroli lotu, chociaż na zewnątrz w dużym stopniu odwzorowuje obecną mechanikę lotu, dobrze znaną z Arena Commeander. Prawdziwa moc trybu SCM bierze się z dynamicznego wyliczania maksymalnej prędkości z funkcji siły i masy: F/m*T = maksymalna prędkość w trybie SCM. To znaczy, że wszystko co wpływa na przyśpieszenie statku (wyposażenie, ładunek) wpłynie też na maksymalną prędkość SCM. Zawarliśmy te obliczenia w taki sposób, aby umożliwić ci wyhamowanie do 0 na skrętnych osiach X lub Z, które określają największą prędkość z jaką statek może lecieć. Znaczy to, że usprawniając silniki strumieniowe będziemy zwiększali też maksymalną prędkość na jaką pozwoli nam IFCS. Dalej, prędkość jest definiowana przez najsilniejszą oś skrętną statku, co oznacza, że najlepszą kontrolę poślizgu otrzymamy podczas skręcania na silniejszej osi skrętnej niż na słabszej. Każdy statek ma inaczej skonfigurowaną silną i słabą oś i w gestii pilota pozostaje nauczyć się tak latać by korzystać z ich zalet na maksimum. Dopalacze Jest inna ekscytująca zaleta trybu SCM - dopalacz. Obecnie mechanika czynnika pobudzającego zapewnia lepsze przyśpieszenie i lepsza kontrolę poślizgu. Dopalacz daje ci większą prędkość maksymalną utrzymując tę samą względna kontrolę. Działa to tak; w trybie SCM prędkość maksymalna jest ustalona zgodnie z twoją zdolnością do przyśpieszenia do danej prędkości w wyznaczonym czasie. Jako że czynnik pobudzający podnosi przyśpieszenie to i prędkość maksymalna również wzrasta. Czynnik pobudzający działa tak, że zawsze można po niego sięgnąć, ale teraz gracze mogą zdecydować na co wydać ograniczoną ilość paliwa, czy na maksymalną prędkość, by gwałtownie zmienić dystans, czy na lepsze hamowanie by poprawić manipulowanie. Tryb Rejsowy Do podróżowania na duże odległości w obrębie tej samej lokalizacji, piloci mogą teraz wykorzystać tryb rejsowy (Cruise Mode). Ograniczenie szybkości w trybie SCM daje pilotowi kontrolę kosztem prędkości, tryb rejsowy natomiast daje prędkość kosztem kontroli. Mamy więc wysoką prędkość maksymalną przy niezmiennym dostępnym przyspieszeniu, a to oznacza, że osiągnięcie maksymalnej prędkości rejsowej zajmie 15 - 20+ sekund. Zdolność zawracania nie jest skalowana tak jak szybkość a zatrzymanie może potrwać dłużej, gdy używamy ciągu wstecznego silników strumieniowych. Ponieważ prędkość rejsowa może z łatwością pięciokrotnie przewyższyć prędkość trybu SCM, manewr skrętu został ograniczony i jest w pełni sterowany przez IFCS aby nie narażać pilota na konsekwencje niekontrolowanego poślizgu. Znaczy to, że dziób statku jest "przyklejony" do wektora prędkości i manewrowanie w trybie Cruise służy raczej do korekty obranego kursu, niż wykonania skrętu. Jasnym jest, że tryb ten absolutnie nie nadaje się do użycia w warunkach bojowych, w polu asteroidów lub na zatłoczonych szlakach komunikacyjnych. Oczywiście w trybie De-Coupled zawsze można wykonać swobodny piruet przy prędkości rejsowej. Zmyślni piloci szybko nauczą się używać tego trybu w połączeniu z dopalaczami, by głównymi silnikami wyhamować tak szybko jak to możliwe. Przeciwnych wrażeń doświadczą piloci, którzy obrócą statek o 90 stopni w trybie De-Couple, jest to bowiem bilet ekspresowy do Śpiochowa, gdyż wysokie i stałe przeciążenie wytworzone przez taki manewr prowadzi do szybkiego omdlenia lub przekrwienia. Przejście Kwantowe Ponad tymi trzema trybami będzie podróż kwantowa, jedyne miejsce gdzie wszystkie statki będą ograniczone do tej samej szybkości maksymalnej 0.2c (ok. 60 000 km/s). Gdy aktywowany zostanie napęd Quantum Drive, statek zacznie szybko podnosić prędkość do wartości 0,2c (przy krótkich skokach prędkość może nie dojść do tej granicy) bez odczuwalnej dla statku zmiany przyśpieszenia. Przy takich prędkościach minimalna zmiana kątowa może skutkować ogromnym odchyleniem trasy przelotu od kierunku początkowego. Tutaj mają swoją szansę wolniejsze statki na ucieczkę przed zaczepkami większych jednostek. Oczywiście podróżowanie z taką szybkością jest dosyć niebezpieczne, więc komputer pokładowy automatycznie wyciągnie cię z podróży kwantowej, jeśli wykryje możliwość kolizji lub zostaną wyłączone tarcze ochronne. Ulepszenia i Moduły Sterowania Lotem Jednym z założeń projektowych określonym na samym początku był pomysł, aby oprogramowanie sterujące lotem było fizycznie reprezentowane, jako konkretny przedmiot w świecie gry. Ale aż do teraz system IFCS był kompletnie schowany za kulisami i zarządzany poprzez (relatywnie) statyczną definicję w formie pliku XML. Wykonano już większą część prac w kilku ostatnich miesiącach by przygotować blok IFCS do migrowania do modułu awioniki, który może być wymieniany i ulepszany. Osobny moduł jest użyty w konkretnych statkach i zawierają wszystkie ustawienia i parametry, które IFCS musi poznać, by statek mógł latać w sposób jaki określa specyfikacja techniczna. W rezultacie inżynierowie będą mogli o wiele łatwiej zmodyfikować i zbalansować statki i ulepszać silniki kierunkowe oraz daje nam większą swobodę w dopasowywaniu indywidualnej charakterystyki i kształtu kadłuba statku. Ale najbardziej ekscytujące jest, że wkrótce gracze będą mogli sami ulepszać oprogramowanie sterujące lotem tak samo jak silniki strumieniowe by zbudować taki statek, jaki zaspokoi ich gusta. Kontrola Ruchu Największą zmianą w IFCS jest przejście do systemu sterowania ruchem 3go rzędu. Przedtem IFCS używał systemu sterowania informacją zwrotną by kierować ruchami statku. Profil ruchu dla tego systemu sterowania (kontroler interfejsu użytkownika) ma postać sinusoidy tłumionej wykładniczo. Na wykresie 1 przedstawiono zarówno przebieg przyśpieszenia (linia niebieska) jak i prędkości (linia czerwona) podczas przyspieszania od 0 do 100 m/s. To jest powtarzalny system kontroli, który nie analizuje stanów przeszłych ani możliwych przyszłych stanów systemu, zaledwie wygładza błędy pomiędzy bieżącym a docelowym stanem statku. Z tego powodu dobrze odpowiada naszym potrzebom, gdzie uszkodzenia i nieoczekiwane oddziaływanie zewnętrzne może wywołać nieprzewidziany ruch statku. By jeszcze bardziej pogmatwać sprawę, jako że IFCS jest ograniczony bieżącą siłą ciągu z silników strumieniowych, rzeczywisty profil ruchu w grze został także ograniczony. Profil został pokazany na wykresie 2, w tle profil nieograniczony. Na wykresie 2 całkiem wiernie odwzorowano przebieg prędkości statków SC, zarówno liniowej jak i obrotowej. O ile jest wiele zalet dla takiego profilu ruchu, to są także wady, trudność przewidzenia przyszłego stanu statku poruszającego się według tego profilu oraz asymetryczną charakterystykę o wydłużonym czasie regulacji. W szczególności, gracze często odnotowywali, że czas ten wywołuje wrażenie jakby statek w SC reagował ślamazarnie. W odpowiedzi na te problemy, nowa wersja IFCS będzie używać dwupoziomowego systemu zarządzania. Pierwszy poziom to sterownik sprzężenia wyprzedzającego, wyliczający idealny ruch statku, drugi poziom to sterownik sprzężenia zwrotnego, zapewniający korekcję błędu by utrzymać statek tak blisko ruchu idealnego jak to możliwe, nawet w warunkach uszkodzenia i niespodziewanych czynników zewnętrznych. Bieżący algorytm ruchu będzie ciągle częścią systemu z tą samą tolerancją błędu, ale tym razem nie będzie już ruchowym profilem dominującym (poza ekstremalnymi błędami systemu). Sterownik sprzężenia wyprzedzającego będzie używał idealnego wzorca ruchu 3go rzędu, pokazany na powyższym wykresie 3. Odwrotnie niż algorytm sprzężenia zwrotnego, ten profil ruchu jest całkowicie przewidywalny. W każdym momencie wiadomo ile potrwa doprowadzenie statku do nowej prędkości lub pozycji do dowolnego stanu początkowego. Także faza przyśpieszenia startowego może być dostrajana, aby statek miał naturalny, łagodny ruch, bez przesadnego zachowania obecnego systemu. W praktyce, spowoduje to, że część statków podczas lotu będzie się zachowywać bardzo impulsywnie, niczym sportowy kabriolet, natomiast inna część bardziej łagodnie, jak majestatyczna limuzyna. Zmianę tempa przyśpieszenia nazywamy "rwaniem" i jest to dokładnie przyśpieszenie twojego przyśpieszenia. Łatwiej będzie zrozumieć rwanie, gdy pomyślisz o prowadzeniu samochodu. gdy chcesz zredukować prędkość by się zatrzymać, możesz nacisnąć pedał hamulca i trzymać stopę w jednej pozycji wywierając ten sam równy nacisk co sprawi, że auto będzie zwalniało jednostajnie. Jeśli jednak naciśniesz pedał hamulca, ale nie zatrzymasz stopy tylko będziesz naciskał do oporu, auto zahamuje szorstko i gwałtownie. Trzecia opcja to naciśnięcie pedału hamulca i powolne luzowanie siły nacisku w miarę zbliżania się do 0 co zmieni tempo zwalniania i samochód zatrzyma się łagodniej i spokojniej. Luzowanie hamulca jest działaniem niskiego rwania, natomiast wciskanie hamulca do oporu jest działaniem wysokiego rwania. Dla porównania powyższy wykres 4 pokazuje typowy wzorzec ruchu 2go rzędu, używany w wielu grach ( stałe przyśpieszenie, liniowa prędkość). Chociaż wzorzec 2go rzędu jest prostszym modelem sterowania to ruchy statku są bardzo sztywne i mechaniczne. Wzorzec 3go rzędu pozwoli nam dostroić statki by były tak sztywne lub tak łagodne jak sami chcemy. Szukając Równowagi Wyważanie statku to jedno z najbardziej skomplikowanych i delikatnych zadań, jakie mamy w całym tym projekcie. Przejście do układu 3go rzędu oraz dodanie trybu dynamicznie definiowanej prędkości wymusiło prawie całkowite przebudowanie i ponowne wyważenie charakterystyki obsługi. A to oznacza, że prowadzenie każdego statku będzie prawdopodobnie sprawiało inne wrażenie niż to, do jakiego przyzwyczaił nas AC. Dużą uwagę poświęciliśmy by każdy statek utrzymał swoje własne specjalne miejsce pośród innych statków w uniwersum. Jesteśmy świadomi, że każda zmiana tej wielkości może wywołać pasjonującą debatę stare kontra nowe, ale mamy pewność, że te zmiany pozwolą nam zrobić statki dające poczucie realizmu, oraz posiadające większą unikatową osobowość, niż mogły mieć wcześniej no i znacznie precyzyjniejsze sterowanie. Zastosowanie rwania oznacza, że powstające błędy podczas manewrowania są naturalnie osłabione, jako że system jest odrobinę wolniejszy w wykonywaniu działań przeciwstawnych; na dedykowane dane wejściowe, jak te które używane są podczas próby wyprowadzenia statku z poślizgu, w dużej mierze to nie oddziałuje. Model ruchu 3go rzędu jest także o wiele bardziej naturalny dla percepcji ludzkiego umysłu, więc sterowanie będzie bardziej intuicyjne a nie trafienia o wiele rzadsze. Teraz, gdy rwanie stało się parametrem, mamy dostęp do nowego stylu "stabilnego latania". A dokładniej, ustawiając wartość niskiego rwania silnik może być tak podkręcony by poradzić sobie z większą masą ładunku w stosunku do swojej wielkości, pozwoli to na budowanie statków takich jak Hull czy Aurora zdolnych dźwignąć większy ładunek bez obawy, że po rozładowaniu staną się najszybszymi w galaktyce. A zatem, jeżeli wszystkie statki bez ładunku będą szybsze niż z ładunkiem, możemy tak poustawiać parametry by różne statki by miały różne poziomy spadku wydajności gdy zabiorą ładunek na pokład. Pierwsze wydanie, jakie wypuściliśmy do PTU jest po prostu pierwszym wydaniem. Zamierzamy wyznaczyć ogólny kierunek dla każdego statku a nie punkt docelowy. Jak zawsze będziemy dalej testować i poprawiać oraz obserwować wasze reakcje i wypowiedzi by zobaczyć gdzie będziemy musieli dokonać poprawek i korekt nieprzewidzianych konsekwencji. Jest jeszcze kilka ciekawych elementów powstałych w wyniku tych zmian, ale na razie porozmawiajmy o przetaczaniu siły ciągu. Przetokowy z Wyboru Przetaczanie to proces, w którym siła ciągu generowana jest w silniku głównym a następnie przepychana systemem hydraulicznym do różnych dysz strumieniowych (przezywanych przez społeczność "mavs") gdzie faktycznie oddziałuje siła ciągu. To oznacza, że silniki główne staną się o wiele ważniejsze niż do tej pory widzieliśmy w AC, a w dalszym ciągu znaczyć będzie, że możemy mieć całe grodzie silnikowe na naszych lotniskowcach. Zamiast umieszczania pod każdą dyszą odrębnego silnika mamy tylko pobudzane dysze, więc jak padnie główny silnik to stracimy całą manewrową siłę ciągu. Gdy to nastąpi, statek ma wewnętrzne żyropędniki, które można użyć w nagłych wypadkach i przy znikomej sile manewrowej, ale są mało wydajne i powolne. To fantastyczne jak wiele nowych możliwości uszkodzenia sterowania statku ta rzecz otwiera. Uszkodzona rura strumieniowa zmieni wartość dostępnej mocy na tej dyszy a nawet może wytworzyć dodatkowy niepożądany strumień siły ciągu w miejscu uszkodzenia. Same dysze strumieniowe charakteryzuje współczynnik ciepła i mocy, ograniczający całkowitą dostępną siłę ciągu (ograniczenie to będziecie mogli przekroczyć, naturalnie na swoje własne ryzyko). Wynikiem będzie zachowanie równowagi pomiędzy zachowywaniem się statku w czasie lotu, które jest wymuszone przez jego projekt a stanem komponentów, zachowanie to sprawny pilot będzie umiał wykorzystać do granic możliwości by latać na granicy między zwycięstwem a katastrofą. Błąd Silnika i Turbulencja Jest wiele możliwości by faktyczny stan statku uległ odchyleniu od stanu idealnego, jaki narzuca IFCS. Do tego momentu pozwalaliśmy systemowi sterowania by miał idealna kontrolę przy idealnych warunkach, skutkiem czego odczuwana mobilność była nadmiernie zmechanizowana i często robiła wrażenie martwej. W nowym wydaniu tego już nie będzie. Zawsze będzie jakiś element błędu silników i systemów nałożony na sterownik lotu. Przejawiać się to będzie drobnymi turbulencjami przy optymalnych warunkach, ale stanie się o wiele większe przy uszkodzonych czy przegrzanych dyszach oraz innych czynnikach. Wykres 5 przedstawia przykład wzorcowego profilu prędkości 3go rzędu. IFCS będzie dążył by system manewrowy uzyskał taką charakterystykę ruchu. Jednakże ze względu na błąd systemu manewrowego, który może być wywołany przez niewłaściwy wektor lub poziom siły ciągu, niestabilny wektor lub poziom siły ciągu, itp., rzeczywisty ruch statku może odbiegać od wzorcowej charakterystyki. Kolejny wykres pokazuje ekstremalny przykład błędu systemu manewrowego, który zakłóca wzorcową charakterystykę przyrostu prędkości statku w zakresie od 0 do 100 m/s. Z powodu błędów, jakie wystąpiły podczas przyśpieszania (zasadniczo wszystkie działania statku mają przełożenie na przyspieszanie a nie na poprawianie prędkości czy pozycji), prędkość końcowa osiągnięta po wykonaniu procesu przyśpieszania może znacząco różnić się od prędkości zamierzonej. IFCS zażądał powyższej zmiany prędkości wg wzorca a otrzymał to, co pokazano na wykresie 6. Tutaj do gry wchodzi pierwotny system sprzężenia zwrotnego. Monitoruje on aktualny stan statku porównując go ze stanem przeznaczenia i generuje dodatkowe przyśpieszenia korygujące by utrzymać ruch statku tak blisko wzorca jak to możliwe. Powyższy wykres przedstawia błędy przyśpieszenia z korekcją sprzężenia zwrotnego, ale bardziej oczywistym przykładem w grze będzie sterowanie pozycją. IFCS posiada system sterowania reakcją (RCS) który zarządza pozycjonowaniem statku tak jak wyznaczył je pilot (ramka kontrolna). Z powodu błędów dysz strumieniowych oraz innych czynników zewnętrznych aktualne zachowanie statku może odbiegać od zachowania wzorcowego. RCS używa systemu kontroli zwrotnej do wygenerowania siły ciągu by utrzymać zachowywanie się statku jak najbliżej stanu zamierzonego. W praktyce turbulencje pochodzące z niewydajnych dysz strumieniowych wygenerują niewielki dryf na dziobie statku, zwłaszcza podczas odpalania dysz strumieniowych przy pełnej pojemności lub przy pierwszym utknięciu w stan bezruchu. Nie mniej jednak, celem jest by ten poziom błędu był bardzo subtelny o ile nie dojdzie do ekstremalnych uszkodzeń. Chodzi tu bardziej o estetykę ruchu niż o zachowywanie się statku podczas lotu. Gotowy do Lotu Jak by nie patrzeć, przygoda w Star Citizen to kombinacja wszystkich jego systemów, więc żeby naprawdę wyjaśnić zasady latania, musimy powiedzieć też o walce. Celem walki w Star Citizen jest dostarczenie szalonej, dynamicznej akcji oraz nagradzanie przemyślanej taktyki i planowania. Oznacza to różne rzeczy w różnych statkach, od intensywnej wymiany ognia jednomiejscowych myśliwców, poprzez powietrzne starcia rodem z IIWŚ, angażujące całą załogę do obsługi działek i wieżyczek, do otwartych działań zaczepnych oraz nalotów na wielkie statki-bazy. Każda z nich oferuje unikalne doznania bojowe. Jednakże filozofia stojąca za każdą z nich, jest zasadniczo taka sama, bitwa jest najbardziej zabawna, gdy żonglujemy różnymi poziomami ryzyka, nagrody i poświęcenia. Dla większości statków, najniższym wspólnym mianownikiem będzie obrót. Ze względów bezpieczeństwa załogi ograniczono na naprawdę dużych statkach wykonywanie agresywnych fikołków, ale dla mniejszych pojazdów już będzie to bardzo łatwe. Z punktu widzenia ofensywy poprawiamy tym celność (przypominam, skala obniża zwrotność), ale od strony defensywnej wyćwiczeni piloci będą starali się przyjąć nieuniknione uderzenie tam gdzie tarcze i kadłub są najmocniejsze. Poprawiono także obracanie z pomocą dodatkowego trybu stabilizującego, który ogranicza rotacje do najniższych dostępnych wartości, usuwając znaczną liczbę błędów skalarnych w ramce kontrolnej. Właściwości statku pozostają przy tym niezmienione, więc manewrowanie całkiem realistycznie sprzyja danej osi zgodnie ze swoim projektem, ale same dane wejściowe są bardziej przewidywalne i intuicyjne. Statki generalnie budowane są pod kątem silnika głównego, chociaż współczynniki wytrzymałości są w dużej mierze częścią osobowości każdego pojazdu. To oznacza dryft, jak już widzieliśmy w ostatnich poprawkach, a taki manewr wymaga nieco myślenia z wyprzedzeniem, nawet używając dopalaczy. Podobnie i to, także ułatwia strzelanie, ale obrywanie też jest sporą domeną SC, które wspieramy na każdym poziomie. Wybór by zawrzeć wielorakie komponenty każdego rodzaju pozwala na bardziej znaczącą degradację potencjału a dla statku na utrzymanie funkcjonalności przy obszernych poziomach uszkodzeń. Po walce kadłub będzie cały w bliznach, przypominających o ostatniej przygodzie. Jeżeli jednak sprawy potoczą się dużo gorzej będziesz mógł dokonać napraw w polu szacując nieuniknione uszkodzenia. Prawdopodobnie dobrym pomysłem będzie zadbanie o dogorywającą instalację chłodzącą zanim doprowadzą do niekontrolowanego przegrzania silnika i stopienia reaktora, co rozwali twój statek. Wraz ze zdolnością do przyjmowania większych uszkodzeń przychodzi rozległy poziom zaangażowania, co także oznacza zwiększone gospodarowanie takimi rzeczami jak paliwo, ciepło oraz siłą przyspieszenia grawitacyjnego. Im więcej i częściej chodzisz na skróty tym bardziej zapędzisz się w kozi róg. Kapitanowie, będą musieli rozważyć czy ryzyko w dalszej perspektywie warte jest ulotnej nagrody, jeśli myślą o wyjściu na prowadzenie. Równowaga Oczywiście, wszystkie te rzeczy ostatecznie polegają na balansie by wspierać te systemy, a balansowanie to długi i żmudny proces. Trochę potrwa zanim wszystko wykonamy prawidłowo, ale celem jest wykorzystywanie w grze przewagi swojej skali oraz możliwości, jakie ona stwarza. W małych statkach królują zdolności manewrowe, więc przewagę zyskamy zmuszając oponenta do większego ryzyka przeszacowania jego elementu przeważającego, odsłonięcia i umożliwi nam zadanie dobijającego ciosu. Odwracanie się jest łatwe w kosmosie, więc możesz się spodziewać, że mały statek, do którego strzelisz odpowie za chwilę ogniem. Jednym z powodów, dla których tak się dzieje jest po prostu fizyka, w miarę jak statki stają się masywniejsze rośnie dramatycznie skala potrzebnej siły ciągu do wykonania szybkiego zwrotu, a z powodu sterownika sprzężenia zwrotnego oraz wrażliwego manipulatora, rotacja takiego statku ma mniejszy margines błędu niż układ przetwarzający. Statki wielozałogowe mogą też pozwolić sobie na większą swobodę gdyż nadchodząca opcja wykonywania napraw, manipulowania osłonami oraz kierowania hydrauliką oferuje wiele sposobów na poprawę sytuacji i przechylenie szali zwycięstwa. W miarę jak statki stają się większe i większe, gra zmusza nas do większego zaangażowania i taktycznego planowania, zarządzanie i kierowanie zasobami statku w czasie walki stanowi poważne i narastające wyzwanie. Podczas prowadzenia tego rodzaju potyczek należy unikać sytuacji, gdy sukces czy porażka staja się zbyt zero jedynkowe, albo pozwalać by o wyniku bitwy mogły decydować małe i nieistotne błędy. Na poziomie fundamentalnym, Star Citizen jest grą, w której walka jeden na jeden powinna być zabawna i uczciwa, nawet, jeśli statek transportowy zostanie zaatakowany przez piratów, lotniskowiec napadną myśliwce a utrata własności i życia ma wysoka cenę. Nie zawsze wygrasz, a kiedy juz odniesiesz porażkę chcemy byś czuł, że sprowadza się ona do kwestii umiejętności. Chcemy by opierało się to na umiejętnościach, ale też by dawało wrażenie postępu, rozwoju. Hornet F7C obiektywnie powinien być lepszym statkiem niż Mustang Alfa, ale różnica siły nie powinna być aż tak znaczna by pilot Mustanga nie mógł nigdy pokonać Horneta, to będzie tylko bardziej wymagająca walka. Star Citizen to gra dokonywania wyborów, zawsze gdy opuścisz hangar będziesz musiał zadecydować, którym statkiem polecieć, jaki sprzęt zainstalować, kogo nająć do załogi, jaką trasą polecieć a nawet kiedy i gdzie składować ładunek. Każdy statek ma swoją osobowość, każda broń swój zamiennik a każda trasa swoje niebezpieczeństwa. Nie chcieliśmy by wszyscy mieli to samo, ale by mieli stworzony ekosystem, w którym gracze odnajdą najbardziej odpowiednią dla siebie mieszankę. Jedni ograniczą się do zunifikowanej broni i rozwiną swoją wąską specjalizację by odnieść sukces, inni samowystarczalni, będą się zaopatrywali w każdy rodzaj wyposażenia, by być gotowym na każdą ewentualność. To co wybieramy wpływa na wszystko, od poboru mocy do obciążenia termicznego, a nawet do tego jak statek lata i jak driftuje. Nie ma statku doskonałego - tylko statek doskonały dla ciebie

Źródłowy materiał na stronie RSI: https://robertsspaceindustries.com/comm-link/engineering/13951-Flight-Model-And-Input-Controls Część 2, część 1 --> TUTAJ W Star Citizen, IFCS to system kontroli lotu, zaprojektowany by wspierać pilotów w operowaniu statkiem. Tłumaczy on dane wejściowe z przyrządów pilota na konkretne działanie silników manewrowych aby uzyskać wykonanie żądanego polecenia, nawet w niekorzystnych warunkach lub przy uszkodzonym systemie napędowym. Jest to system adaptacyjny, używający do kontroli kombinacji czujników i informacji zwrotnej by doprowadzić rozbieżność między oczekiwaną a rzeczywistą pozycją statku do zera. Zapewnia korekcję błędu dostosowując wszystkie dostępne układy silników kierunkowych oraz zapasowego kierowanego żyropędnika* (CMG) do skompensowania uszkodzenia lub utraty jednego lub więcej silników kierunkowych by zapewnić stabilność całego statku nawet, jeśli możliwe, pod kontrolą pilota. Jeśli pozostanie nam jeden silnik kierunkowy pilot i tak będzie mógł, z pewnym utrudnieniem ale jednak, aktywnie kontrolować swój statek. Podsystemy IFCS IFCS to zbiór wielu podsystemów współpracujących razem by zapewnić pilotowi kontrolę i stabilność statku. A oto co zawiera: Kontrola Napędu i Zachowania (PAC) - zasadniczo jest to zestaw wszystkich silników napędowych i kierunkowych zapewniający zarówno działanie przesunięcia i rotacji oraz zapasowy moduł (CMG), który zapewnia dodatkowe wsparcie kontroli zachowania. Zawiera także obwody i oprogramowanie sterujące tymi elementami. Podstawowy System Kontroli (PCS) - jest to interfejs między pilotem a IFCS. Tłumaczy polecenia pilota na działania kontrolne, które są nałożone na wirtualną ramkę kontrolną, która reprezentuje dokładnie oczekiwane przez pilota działanie. Wirtualna ramka kontrolna składa się z docelowej prędkości względem układu osiowego, docelowego stopnia rotacji względem układu osiowego, a także postawy referencyjnej. Ta wirtualna ramka reprezentuje idealną orientację statku perfekcyjnie kontrolowanego, gdzie wszystkie dane wejściowe od pilota nakładane są w odniesieniu do tej wirtualnej ramki, ograniczając w ten sposób efekt błędu zewnętrznego na przyrządach pilota. System Kontroli Reakcji (RCS) - fizyczny stan wirtualnej ramki PCS jest kontrolowany przez oczekiwane działanie silnika kierunkowego i żyropędnika w odpowiedzi na działanie pilota. W warunkach idealnych stan ramki PCS będzie idealnie zsynchronizowany z bieżącą orientacją statku. Jednakże współczynniki jak sub- optymalna reaktywność silników kierunkowych lub ich uszkodzenie, siły zewnętrzne jak ostrzał, wybuch rakiety itp., mogą spowodować, że zachowanie statku odbiegać będzie od stanu ramki. Gdy tak sie dzieje do akcji wkracza System Kontroli Reakcji by wyzerować błąd pomiędzy obydwoma stanami. By tego dokonać użyje zarówno silników kierunkowych jak i żyropędnika. Jeżeli nie uda mu się zsynchronizować stanu rzeczywistego ze stanem ramki w rozsądnym czasie, może zresetować stan ramki wirtualnej i nadpisać ją rzeczywistą pozycją statku by uniknąć dezorientacji pilota. System Anty Grawitacyjny (AGS) - wykrywa i kompensuje grawitację oraz, zasadniczo każdego zewnętrznego i trwałego pola siłowego, by pozwolić statkowi w utrzymaniu swojej pozycji w odniesieniu do źródła tego pola. System Kontroli Skrętu (TCS) - wspiera pilota w wykonaniu stabilnego skrętu. Przy dużych prędkościach silniki kierunkowe mogą nie dysponować siłą ciągu zdolną utrzymać stabilny skręt co spowoduje ślizg statku nierzadko kończącego się kolizją. Normalnie pilot obniżył by prędkość podczas skrętu, ale TCS może automatycznie ustawić główną siłę ciągu tak, by dopasować wymagany współczynnik skrętu do poziomu siły ciągu jaką silniki kierunkowe mogą zapewnić. System bierze też pod uwagę optymalne przechylenie podczas skrętu wyliczając stałą prędkość zwrotu. Tryb Kontroli Przeciążenia (GCM) - to tryb bezpieczeństwa starający się ograniczyć oddziaływanie niebezpiecznych wartości przeciążenia na pilota. Głównym zagrożeniem dla praktycznie skrępowanego pilota jest przedłużające się oddziaływanie przeciążenia pionowego, które może powodować zamroczenie, omdlenie, przekrwienie, dezorientację, utratę świadomości, oraz jeśli nie ustanie, to nawet zgon. Unika się także ekstremalnego przeciążenia poziomego, gdyż może zarówno fizycznie zranić pilota jaki uszkodzić konstrukcję statku. Dla bardziej zaawansowanych i złożonych układów, może być zastosowana inna funkcjonalność kompensująca powyższe podstawowe podsystemy. Działanie IFCS Dla IFCS dane wejściowe to polecenia pilota, które mogą zawierać różnorodne czynności, ale ostatecznie przekładane są na 3 wartości kierunkowe i odpowiadające im 3 wartości obrotowe. Dodatkowo, inne polecenia pilota mogą być użyte w różnych fazach działania systemu IFCS. Jak już wartości wejściowe zostaną zmodyfikowane przez elementy IFCS czyli kontrolę skrętu, przeciążenia, narzucone zostaną limity prędkości, itp., przekazywane są do podstawowego systemu kontroli, który zawiera regulator proporcjonalno-całkująco-różniczkujący (PID) prędkości liniowej i kątowej. Te funkcje kontrolne obliczają optymalną moc i moment obrotowy, który przyłożony do środka ciężkości statku wykona żądany przez pilota manewr. Jednocześnie odczyty orientacji statku przekazywane są do systemu kontroli reakcji gdzie pozycjonujący regulator proporcjonalno-całkująco-różniczkujący (PID) jest używany do doprowadzenia orientacji rzeczywistej statku w kierunku referencyjnej orientacji docelowej, jaką wyznaczył podstawowy system kontroli (PCS). Funkcja kontrolna wytworzy moment obrotowy, który optymalnie obniży błąd postawy przy następnym kroku. Na koniec odczyt trwałego pola siłowego, zazwyczaj grawitacji, jest przekazywany do systemu anty grawitacyjnego, który oblicza potrzebną przeciw siłę. Gdy wszystkie wymagane siły i momenty zostaną wyliczone, przydzielane zostają zasoby mocy według priorytetu od najwyższego do najniższego. Najpierw alokowana jest moc do systemu anty grawitacyjnego gdyż jej niedostatek może być katastrofalny. Następnie zostaje alokowana moc dla systemu kontroli reakcji a gdyby zabrakło zasobów używa się żyropędnika. Potem alokowana jest moc dla kontroli rotacji statku, analogicznie braki zasobów kompensowane są z żyropędnika. Na końcu z najniższym priorytetem przydzielane są zasoby do układu kontroli translacji. Po krótkim czasie, jak już systemy napędowe zadziałają na polecenia IFCS, czujniki odczytają aktualną orientację statku, która może różnić się od oczekiwanej z powodu usterki napędu, niewyrównania oddziaływania siły zewnętrznej, itp., po czym przekażą wyniki pętlą zwrotną do IFCS który powtórzy cały proces. Kontrola Prędkości i Orientacji IFCS nie może liczyć na system napędowy i kierunkowy, że zapewni niezbędną kontrolę, używa więc proporcjonalno-całkująco-różniczkującego kontrolera zwrotnego (PID) by zminimalizować błąd między orientacją pożądaną a rzeczywistą. Te kontrolery są używane przez podstawowy system kontrolny (PCS) by obliczyć optymalną moc i moment obrotowy by wykonać polecenia pilota, oraz system kontroli reakcji (RCS) by utrzymać stabilność orientacji. Kontrolery (PID) można skalować, by otrzymać różne charakterystyki reakcji. Posłużmy się przykładem prędkości, silnie tłumiony kontroler szybko przyśpieszy w kierunku prędkości referencyjnej, przestrzeli a potem oscylując ostatecznie się z nią zrówna. Słabo tłumiony kontroler będzie przyśpieszał dużo wolniej i bardzo łagodnie zrówna się z prędkością referencyjną. Kontroler krytycznie tłumiony przyśpiesza w stopniu optymalnym i w najkrótszym czasie zrównuje się z prędkością referencyjną bez przestrzelania i oscylacji. Kontrolery prędkości liniowej i kątowej w podstawowym systemie kontrolnym (PCS) są skalowane dynamicznie. W zależności od siły jaką pilot użył na przyrządach wartość reakcji przyśpieszenia waha się od subtelnej do agresywnej. Dodatkowo, niektórzy piloci mogą preferować mniej sztywną charakterystykę reakcji przyśpieszenia. Faktyczny czas reakcji kontrolerów IFCS zależy nie tylko od wartości skalowalnych, ale także od czasu reakcji elementów składowych systemu napędowego. System Napędowy Silniki Kierunkowe Głównym elementem napędu w większości statków będzie silnik kierunkowy. Model lotu w Star Citizen zapewnia 100% dokładność działania silników kierunkowych, obliczanego z uwzględnieniem lokalizacji każdego silnika względem rzeczywistego środka ciężkości samolotu, maksymalnej wielkości siły ciągu oraz czasu reakcji każdego silnika. W warunkach idealnych silniki są zbalansowane w stosunku do środka ciężkości. To zapewnia optymalną kontrolę silników kierunkowych. Na poniższym rysunku tylne silniki kierunkowe są równo zbalansowane względem środka ciężkości i wytworzony przez nie moment obrotowy względem osi Z wynosi zero. Odnosząc uszkodzenia, środek ciężkości będzie się przemieszczał, destabilizując system napędowy. Na kolejnym rysunku silniki kierunkowe nie są już zbalansowane względem środka ciężkości. Skutkiem odstrzelenia silnika kierunkowego jest wprowadzenie różnego od zera momentu obrotowego skutkującego nieplanowanym odchyleniem statku. IFCS będzie starał się zrównoważyć ten błąd momentu obrotowego używając innych silników do wytworzenia przeciw ciągu, jeśli mu się to nie uda, spróbuje ograniczyć ten błąd obniżając siłę ciągu innych silników. Uszkodzenia, oraz inne czynniki mogą także zmienić dostępną siłę ciągu, czas reakcji a nawet dokładność każdego silnika, który może całkowicie przestać działać lub odpaść. Każda taka zmiana będzie przekładała się na balans silników kierunkowych a co za tym idzie, jak samolot będzie się zachowywał pod kontrolą pilota. Żyropędnik Kierunkowy Każdy statek ma mały zapas momentu obrotowego dostępnego w wypadku utraty wszystkich silników kierunkowych. Moment ten jest dostarczany dzięki zestawowi wewnętrznych żyropędników kierunkowych (CMG). Jak długo żyropędnik działa tak długo pilot będzie miał zapewniony minimalny obrót na każdej z trzech osi. Moment wystarcza na ustabilizowanie pozycji statku oraz powolne obracanie pod kontrolą pilota. Uwagi Końcowe Ten dokument nie jest fikcyjnym opisem systemu inteligentnej kontroli lotu w Star Citizen ale dokładnym opisem zastosowanego w grze modelu który kontroluje lot. Taki poziom realizmu był konieczny by dostarczyć system kontroli lotu będący w pełni zintegrowany i pod pełnym oddziaływaniem otoczenia, stanu obrażeń, zmiany rozłożenia masy, zasobów mocy, umiejscowienia silników, itp. IFCS jest system nowopowstałym i czasami może niedoskonałym. Ale tym jest imitowanie rzeczywistości. No i na koniec, włożono wiele wysiłku by ograniczyć kontrolę nad statkiem tylko do ścieżek komend realizowanych przez IFCS. Żaden gracz, SI czy nawet sam IFCS nigdy nie będzie mógł bezpośrednio zmodyfikować kierunku, prędkości, obrotu lub prędkości obrotowej statku, może poza inicjalizacją i korekcją sieciową. Gwarantuje to spójność kontroli nad statkiem oraz, że gra nigdy nie będzie miała krzywdzącej przewagi nad graczem. Liczę na wasze opinie gdyż cały czas dopieszczamy ten system. W końcu to tylko początek. Dopiero się rozgrzewamy. John Pritchett Fizyczny Programator w CIG *Żyroskopy obracają się ze stałą prędkością, ale są nachylane odpowiednimi przegubami. Dzięki zjawisku dążenia wirującej masy do zachowania osi obrotu mogą służyć do zmiany orientacji satelity. W dużym uproszczeniu działa to tak: https://www.youtube.com/watch?v=aZlT26lF5Fw Informacje o awionice zaczerpnąłem z blogu MF Avionics : http://mfavionics.blogspot.co.uk/2012/07/giroskop-orientacja-w-przestrzeni.html